Margaret Heffernan TED.com’daki konuşmasına kısa bir anekdot ile başlıyor. Purdue Üniversitesi’nde evrimsel biyolog olan William Muir’in gerçekleştirdiği bir deneyden bahsettiği anekdota göre Muir tavukları neyin daha üretken yapacağını öğrenmek amacıyla bir deney tasarlıyor.

Tavuklar gruplar halinde yaşadıkları için Muir öncelikle ortalama özelliklere sahip bir sürü seçiyor ve altı kuşak boyunca sürüyü kendi hâline bırakarak gözlemliyor. Aynı zamanda en üretken tavuklardan oluşan ikinci bir grup oluşturuyor ve her yeni kuşakta  üreme için sadece en üretken olanları seçiyor.

Altı kuşak geçtikten sonra ulaşılan sonuçlar şöyle: Ortalama özelliklere sahip tavuklardan oluşan ilk gruptaki tavukların hepsi iyi durumda ve yumurta üretimi çarpıcı biçimde artıyor. İkinci grupta ise üçü dışında tavukların hepsi ölüyor. Sonradan anlaşılıyor ki hayatta kalanlar diğerlerini gaga darbeleriyle öldürmüşler. Tek tek üretken olan tavuklardan oluşan bu ikinci grupta hayatta kalanlar; diğerlerinin üretkenliğini bastırarak başarıya ulaşmışlar.

Çalışma hayatına baktığımızda ise ilginç bir şekilde genellikle süper çalışanların arayışı içinde olduğumuzu görüyorum. İşe alım sürecinde adayların bireysel başarı ve performansı değerlendirilerek seçim yapılıyor. Peki bu seçimler ekibin üretkenliğini nasıl etkiliyor, seçtiğimiz çalışanlar iyi bir takım oluyor mu bunu düşünüyor muyuz?

Üretken ve gerçek takımlar oluşturmak için yardım etmeye ve yardım almaya açık, bireysel performansını göstermekten çok ekibin performansını öncelik veren çalışanlara ihtiyacımız var. Bireysel performansını öne çıkarmaya çalışan yıldız çalışanlar şirkete yarardan çok zarar getirebilir. Heffernan konuşmasının devamında bu konuya değiniyor ve kurumlardaki yıldız çalışanların ekip çalışması üzerindeki etkisinden bahsediyor. İzlemenizi öneririm.